Hoe alles begon
Mijn verhaal
Hoi, ik ben Joris Grymonprez. Op 7-jarige leeftijd kreeg ik de diagnoses ADD en Gilles de la Tourette. Dat gaf me erkenning, maar het voelde doorheen mijn opgroeien vaak als een discriminerende stempel. De hulp die ik kreeg was vaak niet afgestemd op wat ik echt nodig had. Ik heb zelf moeten ontdekken wat mijn diagnoses betekenden, en dat ging niet zonder slag of stoot.
In mijn jeugd was ik kinderoppas en monitor. Van 2005 tot 2008 volgende ik een praktijkgerichte opleiding graduaat orthopedagogisch begeleider. Ik brak deze af en trok op reis, waarna ik in de chemische sector aan het werk ging. Na een ontslag herbegon ik mijn opleiding in 2017. In maart 2018 tekende ik mijn eerste contract als trajectbegeleider bij Jong Gent in Actie, een jongerenwerking voor jongeren die in armoede leven. In de jaren erna werkte ik in verschillende organisaties met mensen van alle leeftijden en verscheidene 'problematieken'.
Zo kreeg ik de kans om te werken met mensen met verscheidene vormen van wat ik "een intens brein" noem. Daarnaast ben ik opgegroeid met mensen met een intens brein rondom mij. Mijn ouders, broers, familie, vrienden. Ik heb dus wel wat ervaringsdeskundigheid. Ik kreeg ook een prachtige zoon met een intens brein. Dit bracht de nodige ervaringen als ouder en in een schooltraject.
“Mijn intens brein kwam er dankzij de moed van mensen met een intens brein om hun kwetsbaarheid te tonen. “
De gesprekken met cliënten met een intens brein wekten een sterke interesse. In 2020 begon ik gericht naar hun ervaringen en beleving te vragen. Ik wou graag weten wat zich afspeelde achter de symptomen. Dit toetste ik aan mijn persoonlijke ervaring en kennis. Ik ging informatie opzoeken en zaken associëren. Ik zag meer en meer linken tussen alle informatie, ervaringen en de beleving. Dit bracht mij een aantal inzichten. Vooral met betrekking tot mijzelf voelden deze aan als kantelpunten in dit proces. Eind 2021 werd mij duidelijk dat deze mensen gemeen hebben dat hun brein intenser werkt dan de gemiddelde mens. En dit op verschillende niveaus. Ik kwam op de term 'het intens brein' in een zoektocht naar een meer overkoepelende en neutrale benaming. De naam "Mijn intens brein" was een logisch gevolg.
In juli 2022 ging ik 70% werken om in mijn vrije tijd meer gesprekken te hebben met mensen met een intens brein rondom mij. Ik nam deel aan ontmoetingsmomenten en begon deze zelf te organiseren. Dankzij de vele gesprekken groeide mijn kennis stelselmatig. Tot op de dag van vandaag leer ik nieuwe dingen bij dankzij deze mensen.
Kantelpunten
2020 - We maken een denkfout
Het gebeurde wel vaker dat ik anderen niet helemaal begreep en omgekeerd. Ik stond er zelden bij stil. In 2020, tijdens een gesprek met een cliënt, kwam er voor mij een eerste kantelpunt in een beter begrip van mijzelf en het intens brein. Ik vroeg mij toen af of anderen niet, zoals mij en mijn cliënt, continue denken. Ik toetste dit af in mijn persoonlijke leefwereld. Toen werd mij duidelijk dat dit niet zo was. Plots begreep ik mijzelf heel wat beter en het onbegrip dat aan beide zeiden leeft. Het werd mij duidelijk dat velen de denkfout maken ervan uit te gaan dat anderen functioneren als henzelf. Ze zijn er zich niet van bewust dat hun brein anders werkt. Ieders brein én lichaam weliswaar. Ze proberen alles vanuit hun beleving en perspectief te begrijpen. Wat hier niet in past krijgt moeilijk erkenning.
2021 - Het intens brein is geen ziekte
Ik kwam tot het besef dat veel mensen met een intens brein met een anders gestructureerd brein geboren worden of dit zich anders ontwikkelt. Hierin speelt vaak een sterke genetische factor. Dit betekent dat deze mensen er al altijd zijn geweest. Ga maar eens door de geschiedenis van onze mensheid en de aanwijzingen zijn eindeloos. Onderzoek bij verschillende diersoorten toont aan dat ongeveer 20% ervan sensitiever is dan hun soortgenoten. Dit verhoogt de overlevingskansen doordat bijvoorbeeld vijanden of eten sneller opgemerkt worden. Het ondersteundt aanleren van nieuw gedrag en de ontwikkeling van de soort. Kijk maar naar de vele uitvindingen die we aan mensen met een intens brein te danken hebben. In de juiste context is het dus eerder een capaciteit of kwaliteit. Is het intens brein dan wel een ziekte of beperking?
2024 - Ik voel wat jij niet voelt
Ondanks de vele gesprekken kwam er tijdens een recente samenkomst een nieuw ingrijpend inzicht over het intens brein. Ik bedacht en benoemde op hetzelfde moment dat ik op elk moment mijn ganse lichaam voel. Mijn volledige huid, elk lichaamsdeel, zelfs inwendige gevoelens zoals ogen, neusholte of maag. Ik voel elke aanraking op mijn huid zoals kledij of zelfs de lucht rondom mij. Ik dacht mijn ganse leven dat iedereen dit voelde, weliswaar minder sterk dan mij. Blijkbaar dus niet. Ook ik maak nog steeds deze denkfout.
Als je onvoldoende aangename afleiding hebt, kan dit heel storend worden. Dit geld voor alle sterke prikkels of gevoeligheden in een intens brein. In een situatie die niet comfortabel aanvoelt, wordt dit enkel erger. Dan ga je er alles aan doen om die overprikkeling te reguleren met 'abnormaal' en vaak ongewenst gedrag tot gevolg. Mensen met een intens brein worden hier al te vaak op afgestraft.
Door en voor een intens brein
Het begin van Mijn intens brein is beïnvloed door de expertise van mensen met een meer of minder intens brein rondom mij. Door voor dezelfde visie en missie te staan. Door deze met mij vorm te geven. Door mij duidelijk te maken hoe belangrijk het is dat deze shift gemaakt wordt in onze maatschappij.
Mijn intens brein is een collectief dat werkt vanuit de ervaring van deze mensen. In de toekomst willen we nog meer een collectief worden. Door meer samen te werken met partners en mensen met een intens brein die iets willen betekenen met hun ervaringsdeskundigheid. Door het oprichten van een vzw of vereniging. Door anderen te inspireren om vanuit eenzelfde visie naar deze mensen te kijken.
Een donker kantje
Aan het begin van Mijn intens brein hangt ook een donker kantje dat een grote drijfveer is in mijn motivatie tot het oprichten van Mijn intens brein. Doorheen mijn leven en het werken met mensen met een intens brein heb ik te veel schrijnende situaties meegemaakt. Mensen die worstelen met zelfmoordgedachten of -pogingen of zelfs de uitdaging van het leven met een intens brein in deze wereld opgegeven hebben. Mensen die mij dierbaar zijn. Ik ben meermaals in tranen uitgebarsten tijdens of na situaties op het werk, bij vrienden of bij het idee dat ik voor bepaalde mensen te laat was. Ik geloof echt dat zij met de juiste kennis, erkenning en verbinding, mogelijks wel een weg hadden gevonden naar geluk. Voor mij voelt Mijn intens brein bijna als iets dat ik voor hen moet doen, een roeping. Ik schrijf dat mensen op een positieve manier met een intens brein kunnen leven. Ik wil hier toch even erkennen dat het voor velen een enorme uitdaging is en vaak als een beperking ervaren wordt. Wat volgens mij grotendeels veroorzaakt wordt door hoe onze huidige maatschappij gevormd is, hoe we naar deze mensen kijken en hoe we met hen omgaan.
Ik draag Mijn intens brein op aan alle mensen die mij steunen, en aan alle mensen die dagdagelijks de uitdaging van het leven met een intens brein in deze wereld aangaan of opgegeven hebben.
Ik ben alle mensen die een bijdrage gaven of geven aan Mijn intens brein ontzettend dankbaar, en in het bijzonder Ann Maryns, Lukas Grymonprez, Zenya Dennis, Joke Dormaels, Nike Piwowar, Eline Vanduyver, Julie Debuscherre, en Eva Roets.